Ondertussen ben ik al een maand fotograaf met mijn eigen fotografiezaak. Apetrots. 2020 heeft dan toch nog een lichtpuntje gegeven. Vandaag wil ik graag vertellen hoe het allemaal begon.
Mijn eerste camera
Ik ben opgegroeid in een creatief huis. Mijn broer is een slagwerker, mijn papa speelt gitaar, saxofoon en is een hobbyfotograaf. Thuis tekende ik al van kleins af aan. Vergeet kleurboeken, ik wilde tekenen! Toen mijn papa zijn eigen spiegelreflexcamera kocht was ik meteen geïntrigeerd. Ik kreeg zijn kleine compact camera. Dat was leuk om mee te beginnen. Maar al snel kriebelde het om ook een eigen camera aan te schaffen.
Dat was leuk om mee te beginnen. Maar al snel kriebelde het om ook een eigen camera aan te schaffen.
In 2012 kocht ik dan mijn eerste camera, een spiegelreflex. De Canon Eos 1100D. Voor wie niets van camera's kent, het is een instapmodel. Voor echte beginners. Ik trok dan ook enkel foto's op de automatische stand. Ik nam hem mee op reis, op uitstap of naar familiefeesten. Maar echt de tijd nemen om mijn toestel te leren kennen had ik niet door mijn studies.
Mijn eerste les
Toen ik afstudeerde, kon ik daar plots wel tijd voor vrijmaken. En dus schreef ik me in voor een cursus basisfotografie in avondonderwijs te Mechelen. Mijn ogen gingen open. Dit had ik zoveel eerder moeten doen. Ik vond het spijtig dat ik er nooit eerder tijd voor vrij maakte. Het was bevrijdend om eindelijk mijn toestel écht te begrijpen en te kennen. Ik was snel weg met de leerstof en was hongerig naar meer.
Mijn eerste fotoshoot
Na het eerste semester had ik de belangrijkste kennis al verworven, nu tijd voor praktijk! Bij aanvang van het tweede semester, kwam de lockdown. Gedaan met de praktijklessen, het werd tijd voor online lessen. Ik besloot dan maar op eigen houtje fotoshoots te doen. Op wandeling met een vriendin in lockdown, nam ik steeds mijn toestel mee. Een goede oefening waar ik snakte naar meer. Al waren sommige vrienden het na een tijd beu om model te zijn, ik ben hen eeuwig dankbaar voor de foto's!
"Heb je nu weer je camera bij?" *zucht* "Allez, dan. Omdat jij het bent!"
Vanaf de versoepelingen, deed ik een oproep om mensen te mobiliseren als model voor mijn portfolio. Ik fietste door heel Mechelen om naar mensen te gaan om hen te fotograferen. Steeds vanop veilige afstand natuurlijk. Zo liet ik een vriendin nog eens haar trouwkleed aandoen. Of mocht ik de zwangerschapsshoot van mijn schoonzus doen. Niet te vergeten mijn vriendinnen met lief in een romantische setting.
Foto's die ik maakte als oefening
En zo ontstond een passie
Ik merkte meteen wat ik wilde doen, mensen fotograferen. Hun emoties, hun liefdevolle blikken. Natuurfotografie of stillevens, ik kan dat appreciëren. Maar om zelf met mijn statief naar een meer te gaan? Nope. Ik pas.
Als ik binnen de lifestylefotografie moet kiezen? Geef mij dan maar newbornfotografie. Schattige newborns in mijn rieten mandje, daar kan ik gewoon niet aan weerstaan. Fotoshoots met baby's hebben toch een speciaal plekje in mijn hart. En om dan ervoren de zwangerschap te mogen fotograferen? Dat maakt het nog specialer. De evolutie zien. Hoe fijn. Bolle buiken voor mijn lens tijdens een zwangerschapsfotoshoot zijn ook gewoon te leuk. Dus zoals je kan zien, kan ik helemaal niet kiezen.
De sprong
Je kan natuurlijk blijven oefenen. Mensen bleven maar zeggen: "allez, doe jij dat nu nog altijd gratis?" En dan knikte ik. Ik was namelijk nog te onzeker. Op en dag was ik het misschien inderdaad beu dat ik het gratis bleef doen. Ik wilde erkenning voor mijn werk. Sommige vrienden vroegen me ook meteen een prijs op te maken. Mensen wilden betalen voor mijn werk. Een hele eer. Toen ik dan ontslagen werd op mijn werk, was dat de laatste duw in de rug die ik nodig had om als freelancer te werken. Ik had nu tijd. Ik stond op een keerpunt in mijn leven en dacht, wat wil ik nu écht? Fotografie!
En hier ben ik nu! Trotse freelancer. Blij dat ik de sprong gemaakt heb naar fotograaf.
Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot snel!
Comments